należy uznać za nieprawidłowe stanowisko organu l instancji, że J. R. nie przysługuje specjalny zasiłek opiekuńczy, ponieważ ta forma pomocy przeznaczona jest w pierwszej kolejności dla osób będących w bliskim pokrewieństwie, które obciążone są obowiązkiem alimentacyjnym z mocy prawa. Osobami zobowiązanymi do sprawowania opieki nad F. R. są w pierwszej kolejności jej synowie i córka. Niewątpliwie jest to zgodne z zasadą kolejności obowiązku alimentacyjnego, z tym że przepisy ustawy odnośnie przyznania specjalnego zasiłku opiekuńczego o takiej kolejności wcale nie wspominają, przepisy nie zawierają analogicznego rozwiązania jak w przypadku świadczenia pielęgnacyjnego, to jest art. 17 ust. 1 a, które wskazuje, kiedy beneficjentami świadczenia pielęgnacyjnego mogą zostać osoby inne niż spokrewnione w pierwszym stopniu. Zatem interpretując przepisy odnośnie obu świadczeń, należy stwierdzić, że beneficjentami specjalnego zasiłku opiekuńczego, mogą być wnukowie nawet, jeżeli są osoby spokrewnione w pierwszym stopniu z osobą wymagającą opieki i nie muszą wykazywać, że osoby spokrewnione w pierwszym stopniu nie mogą wykonywać przedmiotowej opieki.
Skarżąca jest osobą zobowiązaną do alimentacji, w myśl kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. W tym miejscu Sąd podkreśla też iż w całości podziela stanowisko organu II instancji, że w świetle omawianego przepisu nie ma znaczenia kolejność w jakiej wobec danej osoby członkowie rodziny zobowiązani są do alimentacji. Z treści art. 16 a ust. 1 nie wynika aby osoba zobowiązana do alimentacji w dalszej kolejności mogła uzyskać zasiłek dopiero w sytuacji, gdy brak jest osoby zobowiązanej do alimentacji w pierwszej kolejności. Taki warunek wynikał z art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r. Zatem podstawa odmowy przyznania specjalnego zasiłku opiekuńczego wskazana przez organ I instancji jest niewłaściwa, sprzeczna z obowiązującym prawem.