została poinformowana o obowiązujących przepisach, tym samym była świadoma, iż nienależnie pobrane świadczenia to świadczenia z funduszu alimentacyjnego wypłacone w przypadku gdy osoba uprawniona w okresie ich pobierania otrzymała alimenty. Ponadto w pouczeniu cytowanej decyzji została zawarta informacja, z której wynika, iż w okresie, w którym osoba uprawniona otrzymuje świadczenia z funduszu alimentacyjnego, z kwoty uzyskanej z egzekucji od dłużnika alimentacyjnego organ prowadzący postępowanie egzekucyjne zaspokaja w następującej kolejności:
1) należności z tytułu świadczeń z funduszu alimentacyjnego wypłaconych osobie uprawnionej na podstawie ustawy - do ich całkowitego zaspokojenia,
2) należności powstałe z tytułu zaliczek alimentacyjnych wypłaconych osobie uprawnionej na podstawie ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej - do ich całkowitego zaspokojenia,
3) należności wierzyciela alimentacyjnego - do ich całkowitego zaspokojenia,
4) należności likwidatora funduszu alimentacyjnego powstałe z tytułu świadczeń alimentacyjnych wypłaconych na podstawie ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym - do ich całkowitego zaspokojenia.
Z najnowszego orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że:
1) Wynikający z treści art. 2 pkt 7 lit. d ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz, U. z 2023r. poz. 1993 z zm.) obowiązek osoby pobierającej świadczenia z funduszu alimentacyjnego, powstrzymywania się od bezpośredniego pobierania alimentów od dłużnika alimentacyjnego lub pobierania ich za pośrednictwem komornika sądowego, dotyczy zarówno alimentów zaległych, jak i bieżących - wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2020 r. I OSK 1899/19. Wbrew twierdzeniom skarżącej, z przepisu tego nie wynika jednakże, że osoba uprawniona musi otrzymać alimenty w wysokości odpowiadającej pełnej należności zarówno z tytułu zaległych, jak i bieżących alimentów. Jak bowiem prawidłowo stwierdził Sąd I instancji, dla uznania wypłaconych świadczeń za nienależnie pobrane bez znaczenia pozostaje okres za jaki strona otrzymała alimenty. Znaczenie ma natomiast okres, w jakim jednocześnie wierzyciel otrzymuje świadczenia z funduszu alimentacyjnego oraz alimentów od dłużnika. Mogą to być zarówno alimenty zaległe, jak i bieżące, co wynika wprost z treści przepisu art. 2 pkt 7 lit. d ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów. Przepis ten nie uzależnia stwierdzenia nienależnie pobranego świadczenia od stopnia zaspokojenia zobowiązań alimentacyjnych przez dłużnika. Stąd też wskazane w skardze kasacyjnej okoliczności pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy. Powyższy pogląd utrwalony jest w orzecznictwie, w którym wskazuje się, że wynikający z treści art. 2 pkt 7 lit. d ustawy obowiązek, osoby pobierającej świadczenia z funduszu alimentacyjnego, powstrzymywania się od bezpośredniego pobierania alimentów od dłużnika alimentacyjnego lub pobierania ich za pośrednictwem komornika sądowego, dotyczy zarówno alimentów zaległych, jak i bieżących. Co więcej, w czasie pobierania świadczeń z funduszu alimentacyjnego wierzyciel nie ma możliwości zaliczenia na poczet zaległości alimentacyjnej kwoty alimentów dobrowolnie uiszczonej przez dłużnika (tak NSA w wyrokach z dnia 13 października 2016 r., sygn. akt I OSK 445/15 i z dnia 27 lutego 2019 r., sygn. akt I OSK 699/17; por. także wyroki NSA z dnia 8 listopada 2018 r., sygn. akt I OSK 2494/19, z 5 grudnia 2019 r., sygn. akt I OSK 978/18 oraz z dnia 7 maja 2020 r., I OSK 201/19, wszystkie dostępne na stronie
https://orzeczenia.nsa.gov.pl).