jest orzecznictwo w tym temacie już SA
Orzeczenie o niepełnosprawności z dnia (...) grudnia 2018 r. Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w (...) zostało wydane w myśl jego treści do dnia 29 marca 2020 r. czyli w czasie obowiązywania w/w ustawy. Z uwagi na szczególne rozwiązanie wynikające z przytoczonego wyżej przepisu art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy o szczególnych rozwiązaniach, ważność tego orzeczenia została przedłużona do dnia wydania nowego orzeczenia wobec G. F., a więc do dnia (...) czerwca 2020 r. Natomiast orzeczenie z dnia (...) czerwca 2020 r. o zaliczeniu G. F. do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności w stanie faktycznym sprawy spowodowało przedłużenie do dnia 30 czerwca 2023 r. stanu z którym art. 16 ust. 2 pkt 2 ŚwRodzU wiąże prawo do zasiłku pielęgnacyjnego - Zasiłek pielęgnacyjny przysługuje osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16. roku życia, jeżeli legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności; (...).
G. F. legitymował się orzeczeniem właściwego organu o znacznym stopniu niepełnosprawności w czasie określonym w zaskarżonej decyzji Burmistrza od dnia 1 sierpnia 2020 r. do 31 lipca 2021 r. jako okresie pobierania zasiłku w sposób nienależny. Kluczowe orzeczenie Zespołu z dnia (...) czerwca 2020 r. z uwagi na zaliczenie G. F. do osób niepełnosprawnych w stopniu znacznym, nie spowodowało powstania okoliczności powodujących ustanie czy zawieszenie prawa do świadczeń rodzinnych lub zmniejszenie wysokości przysługujących świadczeń rodzinnych albo wstrzymanie wypłaty świadczeń rodzinnych w całości lub w części. Niedostarczenie tego orzeczenia Organowi I instancji nie wypełnia również desygnatów wprowadzenia organu w błąd przez osobę pobierającą to świadczenie. Mocą tego orzeczenia Zespół nie zmienił bowiem kwalifikacji zdrowotnej osoby niepełnosprawnej, która to zmiana mogłaby spowodować ustanie prawa do zasiłku pielęgnacyjnego. Na marginesie należało dodać, iż zarówno Burmistrz jak i SKO nie sprecyzowały w sposób prawem wymaganym na podstawie, którego z punktów art. 30 ust. 2 ŚwRodzU uznały Skarżącego za osobę nienależnie pobierającą świadczenie rodzinne.
Reasumując, G. F. w granicach czasu uznanego przez Organy za okres nienależnie pobranego świadczenia rodzinnego, był z powodu swej niepełnosprawności uprawniony do przyznanego mu zasiłku pielęgnacyjnego i z tego powodu niemożliwe staje się kwalifikowanie pobierania tego zasiłku za odpowiadające treści art. 30 ust. 2 ŚwRodzU. Ocenę tą dodatkowo pogłębia fakt niewskazanie w decyzjach konkretnej jednostki redakcyjnej art. 30 ust. 2 ŚwRodzU, która w okolicznościach faktycznych spraw miałaby zaistnieć i ewentualnie uzasadniać wydanie wobec osoby niepełnosprawnej od urodzenia decyzji administracyjnej o poważnych skutkach finansowych dla uprawnionego, jak również jego rodziców. Ta wada decyzji skutkuje też naruszeniem zasady pogłębiania zaufania do organów władzy publicznej, wyrażonej w art. 8 § 1 KPA
W tych okolicznościach zobowiązywanie Skarżącego do zwrotu pobranych świadczeń nie mogło mieć miejsca, a wszczęte wobec niego postępowanie było bezprzedmiotowe, co winno skutkować jego umorzeniem na podstawie art. 105 § 1 KPA W myśl art. 145 § 3 PostAdmU, w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 i 2, sąd stwierdzając podstawę do umorzenia postępowania administracyjnego, umarza jednocześnie to postępowanie. Ponieważ wszczęte i prowadzone postępowanie wobec Strony nie miało swego przedmiotu w postaci okoliczności mogących wypełniać przesłanki z art. 30 ust. 1 i 2 ŚwRodzU, to tym samym wydawanie decyzji na podstawie art. 30 ust. 1 i 2 ww. ustawy, zobowiązującej skarżącego do zwrotu pobranego zasiłku pielęgnacyjnego stanowiło naruszenie art. 105 § 1 KPA Postępowanie administracyjne od samego początku było postępowaniem bezprzedmiotowym, a to pozwala Sądowi nie tylko skasować decyzje organów obu instancji, ale także umorzyć wszczęte postępowanie administracyjne na podstawie art. 145 § 3 PostAdmU w zw. z art. 105 § 1 KPA
