Termin ˝konieczność sprawowania opieki˝ zdefiniowany został w § 29 ust. l pkt 2 rozporządzenia ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Nr 139, poz. 1328) jako całkowita zależność osoby od otoczenia, polegająca na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub wykonywania czynności samoobsługowych, prowadzenia gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem. Pojęcie to ma zatem szeroki zakres przedmiotowy. Obejmuje bowiem pielęgnację, czyli zapewnienie osobie możliwości odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywanie higieny osobistej itp. oraz załatwienie elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, sprzątanie, sporządzanie posiłków, pranie, uiszczanie opłat, umawianie wizyt lekarskich i kontrole przyjmowania leków. Wszystkie zaś powyższe elementy łącznie wyczerpują treść terminu ˝konieczność sprawowania opieki˝.
,,wymóg "stałej i długotrwałej opieki" odnosi się wyłącznie do niezbędnej treści ("wskazań") jednego ze sformalizowanych orzeczeń, jakim winna legitymować się osoba wymagająca opieki. Art. 17 ust. 1 u.ś.r. nie określa natomiast expressis verbis żadnych "standardów" sprawowanej opieki, jako przesłanki warunkującej przyznanie świadczenia (por. wyrok WSA z 22.02.2012 r., III SA/Kr 777/11, CBOSA). Uznanie, iż opieka nad niepełnosprawnym musi być w każdym przypadku "stała i długotrwała" prowadziłoby zresztą do trudnych do zaakceptowania skutków z perspektywy doświadczenia życiowego oraz konieczności zachowania dobrostanu osoby sprawującej opiekę. W szczególności nakładałoby bowiem na tę osobę obowiązek nieodstępowania na krok osoby niepełnosprawnej i permanentnego wykonywania czynności opiekuńczych, praktycznie całodobowo. Wykluczałoby też dopuszczalność incydentalnego korzystania z zastępstwa innej osoby. Tylko bowiem przy spełnieniu tak rygorystycznych warunków można by mówić o rzeczywiście "stałej" opiece...''