Może trochę głupie pytanie ale już się zamotałam. Osoba posiada orzeczenie ZUS że jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Mogę jej przyznać zasiłek stały na podstawie tego orzeczenia?
Tak, na podstawie decyzji lekarza orzecznika ZUS o niezdolności do samodzielnej egzystencji możesz przyznać zasiłek stały.
Zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2020 r. poz. 1876 z późn. zm.), zasiłek stały przysługuje:
1) pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej;
2) pełnoletniej osobie pozostającej w rodzinie, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód, jak również dochód na osobę w rodzinie są niższe od kryterium dochodowego na osobę w rodzinie.
W art. 6 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej mamy natomiast określoną całkowitą niezdolność do pracy, która oznacza: całkowitą niezdolność do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych albo zaliczenie do I lub II grupy inwalidów lub legitymowanie się znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
A więc w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2021 poz. 291 z późn. zm.) znajdujemy określenie osoby niezdolnej do pracy i kiedy orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji.
Art. 12 ww. ustawy [Pojęcie osoby niezdolnej do pracy] ust. 1. Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. 2. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Art. 13 ww. ustawy [Orzekanie w sprawie niezdolności do pracy] ust. 5. W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji.
„Niezdolność do samodzielnej egzystencji, ustalona na podstawie art. 13 ust. 5 EmRentyFUSU – jest traktowana na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności”. (Tak: „Ustawa o pomocy społecznej Komentarz”, Adam Lisowski i in., Wyd. C.H.Beck, W-wa 2019 r., s. 21).