odpłatność za DPS z oszczędności w wysokości ponad 200.000,00 zł. - Pomoc społeczna (forum ogólne)

[obserwator]

Oczywiście zgadzam się, że chore jest to że umieszcza się w dps na koszt społeczeństwa kogoś, kto może sobie sam opłacić pobyt - ale tutaj chyba są jakieś ogólne reguły ups w stylu "wspiera się tych, którzy nie mogą sami sobie pomóc". Błąd chyba polega na przyznaniu darmowego (lub prawie darmowego) dps komuś, kto ma wystarczające środki finansowe.
Kwestia odpłatności osób majętnych, a nieposiadających bieżących dochodów jest w ups uregulowana w sposób chyba najgłupszy z możliwych - bo na zdrowy rozum osoba dysponująca takimi środkami może sobie (lub opiekun prawny) opłacić pobyt w państwowym czy prywatnym dps. MOżna mieć 100 kilo złota (albo 3 wille z basenem) - i nic nie płacić. Co nie zmienia faktu, że to złoto ani te wille dochodem nie są.

[mamala]

No dobrze, ale jak ma się do tego wszystkiego art. 2 ust. i naszej ustawy. My pomagamy wtedy, gdy osoba nie jest w stanie wykorzystując własne zasoby ( m. in. finansowe) przezwyciężyć trudną sytuację życiową. A ten pan ma własne zasoby w postaci oszczędności dlatego ja bym mu nie przyznała takiej pomocy. Może sobie opłacić prywatny ośrodek. A czy to potrafi załatwić ? to już inna sprawa i może faktycznie przydałby mu się opiekun prawny.

[lexsocialis]

życiową

Otóż to. Patrzycie stan faktyczny na dzień wydania skierowania (decyzji kierującej tak naprawdę) do domu pomocy społecznej. Czy ta osoba tego potrzebowała, czy też faktycznie miała te oszczędności i mogłaby z nich opłacić jakiś prywatny DPS/ośrodek całodobowy itp. Stąd też na tamtym etapie mogliście wydać ew. decyzję odmowną, opierając się o art. 2 ust. 1 u.p.s. w przypadku postępowania prowadzonego na wniosek świadczeniobiorcy w rozumieniu art. 63 KPA. Natomiast teraz jest już "po ptokach".

Natomiast jeżeli decyzja administracyjna była następstwem postanowienia sądowego o stwierdzeniu przesłanek z art. 38 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, posiadane oszczędności mają się nijak. Obowiązek wydania decyzji administracyjnej wynika z art. 365 kodeksu postepowania cywilnego. Jak podkreślił NSA w wyroku z 13.01.2017 r. (I OSK 1694/15): „Procedura związana z przymusowym umieszczeniem osób w domu pomocy społecznej jest dwuetapowa. Pierwszym etapem, warunkującym ewentualne dalsze publiczne działania w sprawie, jest postępowanie prowadzone przed sądem opiekuńczym w trybie powołanych przepisów o ochronie zdrowia psychicznego. Jeżeli w toku tego postępowania sąd opiekuńczy uzna, że zachodzą przesłanki do umieszczenia danej osoby bez jej zgody w domu pomocy społecznej, to wydaje postanowienie o przyjęciu tej osoby do takiej placówki. Zapewnienie realizacji takiego orzeczenia ustawodawca powierzył jednak organom administracji publicznej. Prawomocne orzeczenie sądu opiekuńczego, nie stanowi bowiem jeszcze podstawy do umieszczenia zainteresowanej osoby w domu pomocy społecznej. Podlega ono wykonaniu przez organy administracji publicznej. I to właśnie postępowanie stanowi drugi etap procedury związanej z przymusowym umieszczeniem danej osoby w domu pomocy społecznej - etap postępowania administracyjnego”. Natomiast stosowanie przepisów ustawy o pomocy społecznej, w tym również odpłatności, jest po prostu automatyczną konsekwencją - skutkiem. I tutaj osiągane oszczędności nijak się mają do przepisu o odpłatności na podstawie osiąganego DOCHODU. Przypominam również o art. 100 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, czyli kierowaniu się dobrem podopiecznego.

[pawel.w]

No dobrze, ale jak ma się do tego wszystkiego art. 2 ust. i naszej ustawy. My pomagamy wtedy, gdy osoba nie jest w stanie wykorzystując własne zasoby ( m. in. finansowe) przezwyciężyć trudną sytuację życiową. A ten pan ma własne zasoby w postaci oszczędności dlatego ja bym mu nie przyznała takiej pomocy. Może sobie opłacić prywatny ośrodek. A czy to potrafi załatwić ? to już inna sprawa i może faktycznie przydałby mu się opiekun prawny.

Moi drodzy w tym konkretnym przypadku mieliśmy do czynienia z osobą chorą (schizofrenia). Pan ten mieszkał i żył w bardzo trudnych warunkach, nie chciał od nas żadnej pomocy. Jego posiłkiem było mleko i bułka. Do DPS nie wyrażał zgody. Wystąpiliśmy do Sądu o przymusowe go umieszczenie. W miedzy czasie trafił do szpitala psychiatrycznego, a tam podczas pobytu zmienił zdanie i wyraził zgodę na DPS.
Dlatego odmowa umieszczenia go w DPS z uwagi na posiadane oszczędności nie wchodziła w rachubę, bo nadchodzącej zimy w domu mógłby nie przeżyć.