SZO i SP jednocześnie - Świadczenia rodzinne

[karola ops]

Pani pobiera u nas SZO na brata kawaler nie mający rodziny przyszła do na w piątek i stwierdziła że jednak chce świadczenie pielęgnacyjne na brata złożyła wniosek na SP i oświadczenie w którym.nspisala że do czasu przyznanie SP ona nie rezygnuje z SZO MY raczej na poziomie gminy NIcE PRZYNAMY SP ale i narazie będzie odmowa ale czy SZO DALEJ możemy wypłacać ?

[Mind Of Good]

Do momentu przyznania korzystniejszego świadczenia tak, i to nie jest jednocześnie bo na SZO na pewno Pani ma decyzję, a na ŚP złożyła dopiero wniosek. Wywiad i procedura podobna jak przy SZO. wywiad musi być bardziej obszerny, niż przy SZO. Niech Pani starająca się o SZO, złoży oświadczenie jakie czynności dokładnie wykonuje przy osobie niepełnosprawnej. Często samo wywiad to za mało i SKO cofa do organu 1 instancji o uzupełnienie tych informacji. Jeśli osoba niepełnosprawna wymaga całodobowej opieki, jest leżąca, pampersowana, lub niedomaga na tyle intelektualnie, że sama nie potrafiłaby podołać najprostszym czynnościom życia codziennego, to nie widzę powodu, żeby nie przyznać Pani wnioskującej ŚP. W momencie przyznania ŚP Pani musi podpisać oświadczenie, że rezygnuje z SZO.

[Mind Of Good]

Relacje: pracownik pomocy społecznej - klient pomocy społecznej

Praca socjalna ingeruje dokładnie tam, gdzie dochodzi do wzajemnego oddziaływania ludzi z ich środowiskiem. Sama jednak działalność pomocowa na rzecz osób potrzebujących ma dłuższą tradycję i sięga roku 1917, zaś XXI wiek przynosi dla pracy socjalnej nowe wyzwania i stawia nowe oczekiwania. Sprawia, że wciąż staje się ona ewoluującą i dynamicznie rozwijającą się dziedziną. Fundamentem dla współczesnej pracy socjalnej są prawa człowieka oraz społeczna sprawiedliwość. Obecnie kunszt i fachowość tej formy pomocy doprowadziły do ukształtowania zawodu pracownika socjalnego, jako profesjonalisty „od pomagania”.

Praca socjalna jest to zawód, który promuje społeczne zmiany, rozwiązywanie problemów we wzajemnych ludzkich relacjach oraz wzmocnienie i wyzwolenie ludzi dla osiągnięcia przez nich dobrostanu. Nie będzie nadużyciem stwierdzenie, że istotą pracy socjalnej jest pomaganie – w bardzo szerokim, głęboko humanitarnym znaczeniu. Udzielanie skutecznej pomocy innym, które nie będzie jednakże próbą decydowania, bądź wybierania za kogoś, jest wyjątkową umiejętnością, którą świadomi profesjonaliści rozwijają i doskonalą przez całe zawodowe życie. Pracownicy socjalni mogą pracować w ośrodkach pomocy społecznej, powiatowych centrach pomocy rodzinie, szpitalach, placówkach opiekuńczo-wychowawczych, zakładach karnych, itp. Obecnie w ośrodkach pomocy społecznej i innych pracuje ponad 20 tys. pracowników socjalnych. Do ich ustawowych zadań m.in. należy:

praca socjalna,
udzielanie informacji, wskazówek i pomocy w zakresie rozwiązywania spraw życiowych osobom, które dzięki tej pomocy będą zdolne samodzielnie rozwiązywać problemy będące przyczyną trudnej sytuacji życiowej,
skuteczne posługiwanie się przepisami w realizacji tych zadań,
pomoc w uzyskaniu dla osób będących w trudnej sytuacji życiowej poradnictwa dotyczącego możliwości rozwiązywania problemów i udzielania pomocy przez właściwe instytucje państwowe, samorządowe i organizacje pozarządowe oraz wspieranie w uzyskiwaniu pomocy,
udzielanie pomocy zgodnie z zasadami etyki zawodowej,
współpraca i współdziałanie z innymi specjalistami, aby przeciwdziałać i ograniczać patologię i skutki negatywnych zjawisk społecznych, łagodzić skutki ubóstwa.

[Mind Of Good]

Właściwe wykonywanie tych zadań wymaga od pracownika socjalnego wchodzenia w różne role, jak np.: doradcy, informatora, koordynatora, pomocnika, czy ratownika. Pracownik socjalny musi również współpracować z innymi specjalistami działającymi w obszarze przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu, jak również inicjować nowe, kreatywne formy pomocy osobom i rodzinom, zmierzające do poprawy ich sytuacji życiowej.

Praca socjalna jako działalność zawodowa nie może przebiegać bez procesu porozumiewania się - komunikowania. Proces porozumiewania się jest podstawą życia społecznego człowieka. W pracy socjalnej dominującą dziedziną jest komunikacja interpersonalna. Współpraca pomiędzy pracownikiem socjalnym a klientem powinna odbywać się na zasadzie parafrazy (podstawowe narzędzie usprawniające informację zwrotną). Efekty pracy socjalnej uzależnione są nie tylko od mówienia, ale również od słuchania, które w pracy socjalnej stanowi bardzo ważny element porozumiewania się. Od jakości procesu komunikacji w dużej mierze w pracy socjalnej zależy efektywność i sprawność procesu pomagania. Profesjonalizacja zawodu pracownika socjalnego prowadzi do pełniejszego zaspokojenia potrzeb klientów, w tym także jakości kontaktów interpersonalnych.
Przy wykonywaniu zadań pracownik socjalny musi:
kierować się zasadami etyki zawodowej,
kierować się zasadą dobra osób i rodzin, którym służy, poszanowania ich godności i prawa tych osób do samostanowienia,
przeciwdziałać praktykom niehumanitarnym i dyskryminującym osobę, rodzinę lub grupę,
udzielać zgłaszającym się osobom pełnej informacji o przysługujących im świadczeniach i dostępnych formach pomocy,
zachować w tajemnicy informacje uzyskane w toku czynności zawodowych, także po ustaniu zatrudnienia, chyba że działa to przeciwko dobru osoby lub rodziny,
podnosić swoje kwalifikacje zawodowe przez udział w szkoleniach i samokształcenie.

Niezmiernie istotnym czynnikiem wpływającym na jakość udzielanej pomocy, jak również na efektywność prowadzonych działań jest proces komunikacji. Proces ten można traktować w kilku kategoriach. Myśląc o systemie pomocy społecznej, szczególnego znaczenia nabiera proces komunikowania się, który może się odbywać w relacji:

• pracownik socjalny – klient,
• pracownik socjalny – inni pracownicy socjalni/ specjaliści – konsultanci,
• klient – klient,
• pracownik socjalny – instytucja,
• klient – instytucja.

[Mind Of Good]

W rozważaniach nad procesem komunikacji w pracy socjalnej należy przybliżyć relację pracownik socjalny – klient. Sama praca socjalna wykonywana jest nie przez instytucje, ale przez konkretne osoby (pracowników socjalnych, profesjonalnych pomocników) wchodzące w bezpośrednią relację z przyjmującymi pomoc (klientami). Relacja ta, a co za tym idzie forma i jakość komunikacji, decydują o efektywności działań pomocowych pracownika socjalnego. Umiejętność sprawnego wypowiadania się w mowie i piśmie ma fundamentalne znaczenie dla wykonywania zawodu pracownika socjalnego. Skuteczne zastosowanie umiejętności prowadzenia wywiadu jest decydujące w sytuacji, gdy podstawą procesu pracy socjalnej jest wymiana informacji. Komunikowanie się – czy też porozumiewanie się – jest podstawą życia społecznego. Pozostając przy bezpośrednim porozumiewaniu się ludzi, zwanym komunikacją interpersonalną, warto powiedzieć, iż jest to dominująca dziedzina działania w pracy socjalnej.

Proces komunikowania powinien zawierać następujące elementy:
jasną koncepcję przekazu,
odpowiednią formę przekazu, przy zastosowaniu języka znanego odbiorcy,
odpowiedni środek przekazu, przy zachowaniu zasady, że najwłaściwsze jest przekazanie tej samej informacji w więcej niż jednej formie, albowiem szansa dotarcia do adresatów jest wówczas większa,
upewnienie się, że informacja dotarła do odbiorcy,
upewnienie się że została zrozumiana intencja nadanego przekazu (łatwiejsze zawsze tam gdzie komunikacja jest dwustronna),
monitorowanie reakcji odbiorcy, zwłaszcza wtedy, gdy warunkiem respektowania treści informacji jest jego przychylność,
uzyskanie informacji zwrotnej, gdy okoliczności tego wymagają.

W pracy socjalnej bezpiecznie jest zastosować tzw. prosty model komunikacji (diagram poniższy), gdzie jasno określone jest, kto jest nadawcą, a kto odbiorcą, natomiast wiadomość przekazywana jest w sposób prosty, bezpośredni, jasny i zrozumiały.

[Mind Of Good]

Dobór słów nadawcy i odbiorcy będzie zależny od sytuacji pomocowej oraz od rodzaju wiadomości jaka jest do przekazania. Istotą komunikowania będzie zastosowanie niezbędnych czynników ułatwiających ten proces. Pracownik socjalny, aby był zrozumiany przez swojego klienta, musi dołożyć wszelkich starań.
Kilka podstawowych zasad:
pracownik socjalny musi starać się, by klient dobrze go rozumiał (wyraźnie wymawiać słowa, nie mówić szybko, podkreślać intonacją najważniejsze informacje, używać słów znanych, unikać skrótów albo wyjaśniać je, definiować nowe terminy, korzystać z przykładów, ilustracji, schematów i innych gotowych materiałów),
pracownik socjalny powinien przeciwdziałać znużeniu odbiorcy, głównie przez okazywanie osobistego stosunku emocjonalnego do prezentowanych treści,
pracownik socjalny powinien być taktowny i nie irytować klienta – odbiorcy komunikatu.

Dla dobrej komunikacji szczególnie ważna jest regularna wymiana ról mówcy i słuchacza. Ma to znaczenie szczególnie w pracy socjalnej, gdzie klient wraz z pracownikiem socjalnym współuczestniczy w procesie pomocy, tworząc go i kształtując jego normy. Mówiąc inaczej – trzeba rozmówcę dopuszczać do głosu, dać mu szansę wypowiedzi własnego zdania lub opinii na omawiany temat. Dużą rolę w komunikacji odgrywa umiejętność słuchania i obserwacji, która w pracy socjalnej stanowi jedną z metod diagnozy. Pracownik socjalny, aby aktywnie słuchać, musi być zmotywowany, czyli świadomy swojego celu, zainteresowany wypowiadanymi treściami i omawianym tematem, skoncentrowany. Powinien cierpliwie czekać na wypowiedź rozmówcy, którym jest klient pomocy społecznej, unikać przerywania i starać się konstruktywnie powracać do wątku rozmowy. Pracownika socjalnego musi cechować szczególna wrażliwość, powinien okazywać wsparcie klientowi i starać się aktywnie uczestniczyć w procesie komunikacji, głównie zadając pytania, dostosowując się do rozmówcy. W ten sposób tworzy się atmosferę porozumienia i empatycznego podejścia.
W procesie komunikacji pomiędzy pracownikiem socjalnym a klientem pomocy społecznej może dojść do różnego rodzaju zakłóceń – przedstawia to wykres poniższy.

[Mind Of Good]

Typowe zakłócenia procesu komunikacji pomiędzy pracownikiem socjalnym, a klientem pomocy społecznej dotyczą głównie sfery samej relacji, formy prowadzenia dialogu oraz czynników zewnętrznych. W systemie pomocy społecznej dostrzega się bariery komunikowania się w rozwiązywaniu problemów społecznych, które osłabiają skuteczność tego procesu. Są to głównie:
bariery dostrzeżone w relacjach pracowników socjalnych z klientami pomocy społecznej – osobami i rodzinami,
bariery dostrzeżone w relacjach pracowników socjalnych z konsultantami zatrudnionymi w pomocy społecznej,
bariery dostrzeżone w relacjach pracowników ze zwierzchnikami,
bariery dostrzeżone w relacjach między instytucjami zaangażowanymi w rozwiązywanie problemów społecznych w szeroko rozumianym sektorze pomocy społecznej.

Warto wspomnieć, iż we współczesnej pracy socjalnej często brakuje czasu na prawidłowy proces komunikowania się. Jest to wynikiem rosnącej liczby zadań, trudniejszych i bardziej złożonych problemów klientów pomocy społecznej oraz rosnącej biurokratyzacji. Nie bez znaczenia pozostają również bariery językowe, niezgodność komunikatów werbalnych i niewerbalnych, bariery emocjonalne, jak również problemy z dostępem do niektórych specjalistów. Dla samych pracowników socjalnych najistotniejszy wydaje się fakt istnienia barier w komunikacji z klientami. Dlatego właśnie przywiązują do nich szczególną uwagę, troszcząc się o ograniczenie lub wyeliminowanie zakłóceń tego procesu. Pracownicy socjalni skutecznie inicjują kontakty z klientami celem prowadzenia działań pomocowych, wspierających, doradczych, terapeutycznych czy interwencyjnych. Umiejętność skutecznego porozumiewania się jest niezbędną i fundamentalną sprawnością w zawodzie pracownika socjalnego, ponieważ podstawą procesu pracy socjalnej jest wymiana informacji.

Od tego, jak sprawnie przebiegać będzie proces komunikacji, zależy np. diagnoza sytuacji osoby potrzebującej pomocy, podjęte działania oraz efekt końcowy procesu pomagania. Dzięki prawidłowej komunikacji pracownik socjalny potrafi prawidłowo przeprowadzić wywiad, komunikować się z różnymi osobami, udzielać wsparcia psychicznego, efektywnie słuchać – odbierać sygnały werbalne i niewerbalne od innej osoby, poprawnie je analizować i trafnie wyprowadzać wnioski. Ponadto umiejętność skutecznej komunikacji jest niezbędna w pracy z grupami, organizacjami i społecznościami lokalnymi, co stanowi ważny element pracy socjalnej. Ten trudny proces porozumiewania się pomiędzy pracownikiem socjalnym a klientem pomocy społecznej wymaga szczególnych umiejętności oraz cierpliwości, wrażliwości i empatii ze strony profesjonalisty od pomagania. Utrudnia to fakt, iż rozmówcą pracownika socjalnego jest osoba, czy rodzina z wieloma problemami, takimi jak: choroba psychiczna/inna, bezrobocie, bezdomność, ubóstwo, przemoc, bezradność w sprawach opiekuńczo-wychowawczych i prowadzeniu gospodarstwa domowego, sieroctwo, czy alkoholizm.

[Mind Of Good]

Podstawowym narzędziem pracownika socjalnego jest – ON SAM - pracuje, bowiem opierając się głównie na własnych zasobach. Brak oczekiwanych efektów pracy jest, w głównej mierze skutkiem jego działania. W pracy socjalnej, pracownik – obok własnych umiejętności – ma do dyspozycji zaplecze instytucjonalne i odpowiednie środki działania. Jednak trafny wybór strategii działania, z wykorzystaniem odpowiedniego zaplecza instytucjonalnego, leży w gestii pracownika socjalnego. Aby pracownik socjalny mógł sprawnie wykonywać swój fach, aby, co więcej – osiągał przy tym satysfakcję osobista i działał ku zadowoleniu innych, winien nie tylko posiadać wartości moralne i etyczne, ale także powinien je realizować w codziennej pracy.

Zawód pracownika socjalnego wymaga, jak się wydaje, kierowania się stałymi wartościami i przestrzegania ich. Kwestia ta jest tym bardziej istotna, ponieważ niejako z definicji pracownik w praktyce zawodowej często spotyka się z zaprzeczeniem wszelkich zasad życia społecznego i zaprzeczeniem podstawowych wartości ogólnoludzkich, powinien być, bowiem zawsze tam, gdzie źle się dzieje. Brak jasnych wartości, niechęć lub nieumiejętność ich przestrzegania w tych sytuacjach jest równie niebezpieczne dla klientów, jak i dla samego pracownika. Jakie modelowe cechy osobowości powinny charakteryzować pracownika socjalnego? Wzór pracownika socjalnego, odpowiada roli człowieka pełniącego funkcje służebne wobec osób oczekujących pomocy. Rozbudowanie tej charakterystyki prowadzi do klasyfikacji cech pracownika socjalnego:
kompetentny, wszechstronnie wykształcony, doświadczony życiowo i zawodowo, bystry, zaradny, samodzielny w podejmowaniu decyzji;
wzbudzający zaufanie, empatyczny, autentyczny, komunikatywny, bezinteresowny, otwarty na to, co nowe, wiarygodnya i prawdomówny, mający poczucie własnej wartości, szanujący godność drugiego człowieka, dyskretny etc.;
obiektywny, konsekwentny, obowiązkowy, spostrzegawczy, sprawny w działaniu, stanowczy, odpowiedzialny, przewidujący, dyspozycyjny.

Przedstawiona powyżej lista cech z pewnością nie wyczerpuje wszystkich przymiotników opisujących pracownika socjalnego, mimo to wydaje się dość obszerna, jak na jedną osobę. Lista ta bardziej przypomina ideał niż wzorzec. Po raz kolejny można uświadomić sobie, iż niezbędną cechą predysponującą do tego zawodu jest spolegliwość wobec drugiego człowieka.
Pracownikiem socjalnym nie może być osoba chłodna, niezaangażowana i wykazująca brak zainteresowania.
By przekonać klienta musi okazywać życzliwość (zrozumienie jego sytuacji), ciepło oraz swoje aktywne zainteresowanie i zaangażowanie w sytuację klienta. Podsumowując podstawowe cechy pracownika socjalnego, to ciepło, sprawność działania, wrażliwość, dar przekonywania, empatia, świadomość, wiedza, praktyczne nastawienie i autentyczność. Na ogół przyjmuje się, że w pracy pracownika socjalnego należy być przede wszystkim sobą. Każdy pracownik socjalny jest niepowtarzalnym człowiekiem, który czerpie dużo z własnego JA, co stanowi bardzo ważny element jego funkcjonowania, wynika z tego, że rozwijanie pewności siebie jest celowe i uzasadnione. Praca socjalna, to zajęcie twórcze i gdy pracownik socjalny opanuje już wszystkie umiejętności, artyzm staje się niedozwolonym czynnikiem. Należy zaznaczyć, iż nierzadko pracownik wykonuje swoje zadanie z narażeniem własnego życia i zdrowia.

[Mind Of Good]

Specyfika pracy socjalnej z osobą niepełnosprawną psychicznie chorą i jej rodziną

Zakres podmiotowy - osoby z niepełnosprawnością z powodu choroby psychicznej i ich rodziny:

osoby przewlekle psychicznie chore oraz osoby wykazujące inne przewlekłe zaburzenia czynności psychicznych,
opiekunowie, rodziny i organizacji reprezentujących osoby chore, które ze względu na swoją niepełnosprawność nie są w stanie lub nie mają możliwości zgłosić potrzeby uzyskania wsparcia,
opiekunowie i rodziny osób psychicznie chorych, a także środowiska (np. sąsiedzi), które w związku z opieką nad niepełnosprawnymi lub współegzystowaniem z nimi napotykają sytuacje i problemy wymagające wsparcia w postaci pracy socjalnej.

Osoby psychicznie chore to osoby najczęściej po hospitalizacjach, osoby, których codzienne problemy wynikają z zespołów chorobowych różnych typów schizofrenii, depresji, psychoz, zaburzeń osobowości itd. objawiających się np. zaburzeniami: myślenia, postrzegania, nastroju, uwagi, koncentracji czy nadpobudliwością.

Praca socjalna jest kierowana do osób nieposiadających bliskiej rodziny i znajomych lub też skonfliktowanych, bądź odrzuconych przez nich. Są to osoby nieutrzymujące się w środowisku, funkcjonujące w tzw. modelu „drzwi obrotowych” między domem i szpitalem, niechętne do współpracy, niedarzące pracowników instytucji pomocowych zaufaniem, odmawiające leczenia. Ich życie cechuje się „niską jakością”, nie pracują, utrzymują się z niewielkich świadczeń socjalnych lub rentowych, często są zaniedbane higienicznie, nieracjonalnie gospodarują pieniędzmi i nieracjonalnie odżywiają się, bywają uciążliwe dla sąsiadów.

[Mind Of Good]

Najczęstsze problemy osób psychicznie chorych, które mogą być rozwiązane przez pracę socjalną:
brak leczenia choroby i przeciwdziałania jej objawom, w tym społecznym,
brak podstawowej wiedzy o stanie swojego zdrowia i możliwościach jego diagnozy i leczenia,
niska motywacja klientów, np. lęk przed negatywnym naznaczeniem społecznym i lęk przed reemisją choroby prowadzące do całkowitego wycofania i apatii,
następstwa stresu towarzyszącego chorobie i odrzucenia środowiskowego prowadzącego do izolacji społecznej, ograniczanie kontaktów towarzyskich,
następstwa częstych i długotrwałych hospitalizacji: utrata pracy, zerwanie kontaktu z otoczeniem, nie podążanie za życiem społecznym, kulturalnym, politycznym,
problemy w pełnieniu ról społecznych, w szczególności problemowe zachowania,
problemy natury psychicznej, osamotnienie, niska samoocena, wyalienowanie, poczucie utraty sensu życia, lęk przed remisja choroby

Specyfika pracy socjalnej jest metodą indywidualnego przypadku z osobą z osobą psychicznie chorą i jej rodziną.
Specyficzne dla osoby psychicznie chorej są sposoby budowania relacji z klientem, komunikacji, motywowania i towarzyszenia. W budowaniu relacji z osobą psychicznie chorą i jej rodziną istotna jest dbałość o atmosferę bezpieczeństwa, poufności, otwartości i zaufania.