Homoseksualizm to choroba - HYdE PaRK

[de Charette]

Jedną z przyczyn homoseksualizmu mogą być zaburzenia hormonalne w czasie ciąży. Mowa jest wtedy o homoseksualizmie wrodzonym.
- Zaburzenia hormonalne w czasie ciąży mogą spowodować ukształtowanie się nieprawidłowo ośrodka płci w mózgu. Urodzi się wówczas chłopiec, który w mózgu będzie miał zakodowaną płeć żeńską, a w przyszłości problemy z identyfikacją płciową. Na to nakładają się jednak czynniki środowiskowe. Dlatego, nawet jeśli płód rozwija się w niekorzystnych warunkach hormonalnych, nie oznacza to, że mężczyzna będzie homoseksualistą – twierdzi prof. Mieczysław Radochoński, psycholog kliniczny z Uniwersytetu Rzeszowskiego.
Podobne zdanie ma seksuolog Marek Sawka. – Homoseksualizm nie jest jednostką chorobową. Według najnowszych badań, homoseksualizm częściowo jest efektem błędu hormonalnego jeszcze w życiu płodowym. Tak więc śmiało można powiedzieć, że spora część osób homoseksualnych nie staje się takimi, tylko się taka rodzi. Biorąc pod uwagę, że populacja osób o orientacji homoseksualnej obejmuje około 4 proc. ogółu społeczeństwa, niezależnie od regionu świata, rasy, kultury, to najbardziej prawdopodobne są biologiczne przyczyny tej orientacji – mówi specjalista.
2. Uwiedzenie przez dorosłego homoseksualistę
Homoseksualizm może być jednak nabyty, na co ma wpływ środowisko. Jak twierdzi prof. Radochoński: – Przyczyną homoseksualizmu może być również uwiedzenie przez dorosłego homoseksualistę, chłopca poniżej 15. roku życia, w okresie, kiedy kształtuje się rola płciowa. W wielu przypadkach osoby homoseksualne nie odpowiadają za to kim są, nie chcieli też tacy być – tłumaczy. – Na pewno w przypadkach homoseksualizmu nabytego są większe szansę na wyleczenie za pomocą specjalnej terapii niż w przypadkach o podłożu biologicznym – dodaje.
I ta teorię potwierdza podkarpacki seksuolog. – Homoseksualizm nabyty dotyczy osób w młodym wieku, szczególnie w okresie dojrzewania, które zostały uwiedzione przez osobę tej samej płci i nabrały przekonania, że są tej właśnie orientacji. Tego typu zaburzenia orientacji seksualnej są możliwe do wyleczenia – zaznacza seksuolog.
3. Nieprawidłowe relacje rodzinne
Na odmienną orientację mogą mieć wpływ również inne czynniki środowiskowe. – Do takich zaliczane jest choćby odpowiednie traktowanie przez rodzinę, która np. wychowując chłopca jak dziewczynkę lub odwrotnie może go niechcący skrzywdzić – zauważa prof. Radochoński.
Natomiast zwolennikiem syndromu nadopiekuńczej matki, a więc także teorii związanych z wychowaniem, był twórca psychoanalizy – Zygmunt Freud, który twierdził, że upodobanie tej samej płci to konsekwencja identyfikacji z matką w okresie między 4 a 5 rokiem życia. Zdaniem innych specjalistów z tej dziedziny, zaborcza matka wręcz odstręczała i była przyczyną fobii gejów w stosunku do kobiet, z kolei niedocenianie przez ojca wpędzało w kompleks niższości.

[de Charette]

4. Molestowanie seksualne
Zdaniem niektórych, na odmienną od większości ludzi orientację seksualną, mogło mieć wpływ wykorzystywanie seksualne lub gwałt w dzieciństwie lub wczesnej młodości. W niektórych przypadkach zachowania homoseksualne pojawiają się bowiem jako reakcja na przeżycia traumatyczne, takie jak właśnie gwałt czy molestowanie seksualne. Należy pamiętać przy tym, że szczególna trauma dotyczyć będzie osób, które doświadczyły przemocy seksualnej od osób najbliższych i budzących zaufanie.
5. Przebywanie chłopców i młodych mężczyzn w hermetycznym męskim środowisku
Być może także przebywanie przez długi czas w hermetycznym, męskim środowisku może mieć wpływ ma odmienną orientację. Najlepszymi przykładami są domy dziecka, domy poprawcze, więzienia, wojsko, gdzie nieraz notowano przypadki gwałtów, które były konsekwencją długotrwałej wstrzemięźliwości seksualnej u osób dorosłych, a w przypadku dorastającej młodzieży upustem dla buzujących hormonów.
6. Nieudane doświadczenia z kobietami
Wśród teorii, które nie znajdują jednak naukowego potwierdzenia, a funkcjonują w świadomości społecznej, są też nieudane doświadczenia z kobietami, po których szuka się bliskości wśród przedstawicieli innej płci. Kilkukrotne odrzucenie, zawód miłosny, kompleksy, niska samoocena i spowodowana tym niemożność nawiązania bliższych relacji z płcią przeciwną może skutkować poszukiwaniem akceptacji i miłości u osób tej samej płci, które bardziej nas „rozumieją”.

[de Charette]

Prekursorem leczenia gejów w Holandii był zmarły w 1965 r. profesor psychiatrii Johan Leonard Arndt. Pod koniec życia, mając za sobą wieloletnią praktykę, oświadczył: "Nigdy nie widziałem zdrowego i szczęśliwego homoseksualisty". Jego pacjenci narzekali najczęściej na samotność, brak ustabilizowania w kontaktach oraz depresje. Obserwacje innego holenderskiego profesora, Adrianusa Dingemana de Groota, dowiodły, że homoseksualiści mają poczucie wrażliwości typowe dla neurotyków i są bardziej rozchwiani emocjonalnie niż heteroseksualiści. Potwierdziły to badania naukowców z uniwersytetu stanowego Indiana (USA), z których wynika, że aż 60 proc. "dobrze przystosowanych społecznie" gejów prosiło o pomoc psychiatryczną lub psychologiczną. Działacze ruchów homoseksualnych nie zaprzeczają tym danym, dodają jednak do nich własną interpretację. Ich zdaniem, problemy osobiste gejów biorą się z braku tolerancji ze strony otoczenia oraz z niemożności funkcjonowania w społeczeństwie na takich samych prawach, jak heteroseksualiści. W Holandii te bariery już jednak nie istnieją - homoseksualizm jest powszechnie akceptowany oraz prawnie usankcjonowany - a jednak skala problemów neurotycznych wśród gejów wcale się nie zmniejszyła. Zdaniem holenderskich psychologów, świadczy to o tym, iż zródło niepokojów znajduje się nie w otoczeniu, lecz we wnętrzu osoby.

Pużyński Stanisław, "Psychiatria. Podręcznik dla studiów medycznych"

[de Charette]

https://pl.wikipedia.org/wiki/Homoseksualizm
Osoby homoseksualne w porównaniu z osobami heteroseksualnymi cechuje większe ryzyko zaburzeń psychicznych, myśli i prób samobójczych, samobójstw, nadużywania środków psychoaktywnych oraz umyślnego samookaleczenia[140][141][142][143][144][145][146]. Przyczyny ich problemów ze zdrowiem psychicznym nie zostały w pełni wyjaśnione. Prawdopodobnie przynajmniej częściowo problemy te powoduje społeczna wrogość, stygmatyzacja i dyskryminacja[140][141][142][147][146]. Nie ma dowodów, że homoseksualizm sam w sobie jest zaburzeniem lub że jest przyczyną różnic w zdrowiu psychicznym między osobami homoseksualnymi a heteroseksualnymi[141][147

[de Charette]

Od lat prowadzone są badania mające na celu odpowiedzenie na pytanie, czy na rozwój orientacji seksualnej człowieka wpływają czynniki biologiczne, psychologiczne, społeczne, wolitywne czy też wszystkie te czynniki jednocześnie.

Oświadczenie Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego:

„
Nie ma wśród naukowców konsensusu, co do dokładnych przyczyn rozwijania się u jednostki orientacji heteroseksualnej, biseksualnej, gejowskiej czy lesbijskiej. Pomimo licznych badań, które poszukiwały możliwych genetycznych, hormonalnych, rozwojowych, społecznych i kulturowych wpływów na seksualną orientację, nie pojawiły się żadne odkrycia, które pozwoliłyby naukowcom na wniosek mówiący, że seksualna orientacja jest determinowana przez jakikolwiek szczególny czynnik czy czynniki. Wielu uważa, że zarówno natura, jak i wychowanie wspólnie odgrywają skomplikowane role; większość osób doświadcza niewielkiego lub żadnego wyboru dotyczącego ich orientacji seksualnej[176].

”
Za jeden z argumentów na rzecz, że homoseksualizm ma podłoże genetyczne, wysuwano powszechność jego występowania w różnych kulturach. Zdaniem naukowców z Uniwersytetu Stanu Illinois za orientację seksualną człowieka odpowiada co najmniej kilka niepowiązanych ze sobą genów rozrzuconych po różnych chromosomach. Badacze porównali chromosomy 456 osób z 146 rodzin, w których dwóch lub więcej braci było gejami. Odnaleziono kilka fragmentów DNA, które u części homoseksualnego rodzeństwa były identyczne. U ponad 60% braci wykryto takie same obszary DNA na trzech chromosomach – 7., 8. i 10[177]. Natomiast badania Mustanskiego z 2005 roku wykazały prawdopodobieństwo wpływu interakcji większej ilości genów z różnych regionach chromosomowych (7q36, 8p12 oraz 10q26)[178]. Pojawiają się też inne badania wskazujące na wpływ czynników genetycznych na kształtowanie się orientacji seksualnej[179][180] oraz innych czynników biologicznych[181]
Badania bliźniąt wykazały, że u bliźniąt jednojajowych zgodność występowania tej samej orientacji homoseksualnej wynosiła 52%. W tym samym badaniu zgodność orientacji homoseksualnej wynosiła u bliźniąt dwujajowych 22%, u braci nie będących bliźniakami 9,2 a 11% u braci przybranych[183].

Wysunięto również hipotezę, że o orientacji seksualnej decyduje budowa mózgu. Przeprowadzono badania, które sugerowały m.in., że trzecie jądro podwzgórza INH3 u gejów jest znacznie mniejsze niż u mężczyzn heteroseksualnych[184]. Różnica dotyczy też spoidła mózgowego przedniego: u mężczyzn homoseksualnych jest ono o 18% większe niż u heteroseksualnych kobiet i o 35% większe niż u mężczyzn heteroseksualnych[185]. W 2004 różnice w budowie mózgów zaobserwowała grupa naukowców z Oregon Health Sciences University wśród męskich osobników owiec wśród których obserwowano zachowania homoseksualne w porównaniu do osobników wykazujących zachowania heteroseksualne[186].

Jedną z najczęściej stwierdzanych zależności jest zwiększone prawdopodobieństwo wykształcenia orientacji homoseksualnej w zależności od liczby starszych braci[187

[de Charette]

to, że czegoś nie zawsze można wyleczyć, nie znaczy, że nie jest chorobą (autyzm w tym wypadku nie byłby chorobą). Argument absurdalny.
https://supernowosci24.pl/czy-homoseksua ... -wyleczyc/
https://www.fronda.pl/a/geje-wsciekli-na ... 17413.html

[[Anioł*]]

Bardzo ciekawy wątek, interesująca rozmowa panowie. Elmer przedłożył szerg argumentów/ aktualnych doniesień, teorii naukowych, niestety zadna teza, żadna teoria nie może być dominująca. Ciekawa jestem jednak czy jesteście skłonni mniej lub bardziej przychylić się do wybranego stanowiska i uzasadnić go. Prof. Radachoński jest moim profesorem więc znam, cenię. Freuda proponuję "wyrzucić" z rozważań a zamiast tego porozumieć się co do pojęcia " leczenie" i " choroba" w kontekście homoseksualizmu.

[jerzozwierz]

Doceniam starania, ale nie zauważyłeś mojego zastrzeżenia: "spełniające kryterium naukowości". Przytaczasz teksty, które nie spełniają nawet kryteriów artykułu naukowego, są publicystyką. Poproszę o fakty, nie poglądy. Raporty z badań. Sama metodologia i wyniki, bez wniosków. Jestem socjologiem, wnioski sobie sam umiem wyciągnąć.

[de Charette]

jeszcze raz, popatrz na wikipedie jak ci inne się nie podobają źródła
https://pl.wikipedia.org/wiki/Homoseksualizm
„
Nie ma wśród naukowców konsensusu, co do dokładnych przyczyn rozwijania się u jednostki orientacji heteroseksualnej, biseksualnej, gejowskiej czy lesbijskiej. Pomimo licznych badań, które poszukiwały możliwych genetycznych, hormonalnych, rozwojowych, społecznych i kulturowych wpływów na seksualną orientację, nie pojawiły się żadne odkrycia, które pozwoliłyby naukowcom na wniosek mówiący, że seksualna orientacja jest determinowana przez jakikolwiek szczególny czynnik czy czynniki. Wielu uważa, że zarówno natura, jak i wychowanie wspólnie odgrywają skomplikowane role; większość osób doświadcza niewielkiego lub żadnego wyboru dotyczącego ich orientacji seksualnej[176].

”
Za jeden z argumentów na rzecz, że homoseksualizm ma podłoże genetyczne, wysuwano powszechność jego występowania w różnych kulturach. Zdaniem naukowców z Uniwersytetu Stanu Illinois za orientację seksualną człowieka odpowiada co najmniej kilka niepowiązanych ze sobą genów rozrzuconych po różnych chromosomach. Badacze porównali chromosomy 456 osób z 146 rodzin, w których dwóch lub więcej braci było gejami. Odnaleziono kilka fragmentów DNA, które u części homoseksualnego rodzeństwa były identyczne. U ponad 60% braci wykryto takie same obszary DNA na trzech chromosomach – 7., 8. i 10[177]. Natomiast badania Mustanskiego z 2005 roku wykazały prawdopodobieństwo wpływu interakcji większej ilości genów z różnych regionach chromosomowych (7q36, 8p12 oraz 10q26)[178]. Pojawiają się też inne badania wskazujące na wpływ czynników genetycznych na kształtowanie się orientacji seksualnej[179][180] oraz innych czynników biologicznych[181]
Badania bliźniąt wykazały, że u bliźniąt jednojajowych zgodność występowania tej samej orientacji homoseksualnej wynosiła 52%. W tym samym badaniu zgodność orientacji homoseksualnej wynosiła u bliźniąt dwujajowych 22%, u braci nie będących bliźniakami 9,2 a 11% u braci przybranych[183].

Wysunięto również hipotezę, że o orientacji seksualnej decyduje budowa mózgu. Przeprowadzono badania, które sugerowały m.in., że trzecie jądro podwzgórza INH3 u gejów jest znacznie mniejsze niż u mężczyzn heteroseksualnych[184]. Różnica dotyczy też spoidła mózgowego przedniego: u mężczyzn homoseksualnych jest ono o 18% większe niż u heteroseksualnych kobiet i o 35% większe niż u mężczyzn heteroseksualnych[185]. W 2004 różnice w budowie mózgów zaobserwowała grupa naukowców z Oregon Health Sciences University wśród męskich osobników owiec wśród których obserwowano zachowania homoseksualne w porównaniu do osobników wykazujących zachowania heteroseksualne[186].

Jedną z najczęściej stwierdzanych zależności jest zwiększone prawdopodobieństwo wykształcenia orientacji homoseksualnej w zależności od liczby starszych braci[187

[jerzozwierz]

Dobra, widzę, że nie rozumiemy się z tą naukowością, ale też nie tylko z nią. Przyznam szczerze, że się pogubiłem i nie wiem, co właściwie próbujesz udowodnić. Jeśli chodzi o brak konsensusu co do przyczyn, to źle mnie odebrałeś, jeśli zrozumiałeś, że upieram się, że wyłącznie genetyka. Nie upieram się i jak najbardziej mogę zgodzić się na konsensus, że brak jest konsensusu, tym bardziej, że moja postawę wobec przyczyn homoseksualizmu można streścić w pytaniu: a co właściwie za różnica Jeśli chodzi o moją prośbę o badania, to może nieprecyzyjnie się wyraziłem, ale dotyczyła ona nie przyczyn homoseksualizmu, tylko prób jego LECZENIA i ich skuteczności. Aczkolwiek mam silne wrażenie, że nawet, gdyby udało ci się dowieść, że homoseksualizm jest chorobą i że w pewnych warunkach można go trwale i skutecznie leczyć, możliwości dalszej racjonalnej dyskusji i tak w tym miejscu by się skończyła, bo to byłby ten moment, kiedy ja pytam: ALE WŁAŚCIWIE PO CO , i od tego momentu, jak przewiduję, mielibyśmy do czynienia z tzw. konfliktem wartości, a takie są z definicji nierozwiązywalne . Więc może od razu dajmy sobie spokój